Lwy atakujące ludzi. Jedna historia WIELE PUNKTÓW WIDZENIA.
Podpułkownik John Henry Patterson zastrzelił lwy, które ze wstępnych relacji zjadły 135 osób. Na podstawie historii powstała w 1907r. książka „The Man-eaters of Tsavo” autorstwa Patrersona. Potem film „The Ghost and the Darkness” (Duch i Mrok) z 1996 roku Zobacz Filmweb! . Ppłk sprzedał lwy za 5000 dolarów jako materiał badawczy Field Museum w Chicago, gdzie wypchane można oglądać do dziś.
Skąd się wzięły lwie apetyty?
W niniejszym artykule zebrałam interesujące moim zdaniem wnioski z prac m.in. naukowców i historyków(cytowane źródła na końcu).
BRUCE PATTERSON ZOOLOG pracujący dla Field Museum Natural History w Chicago spędził dekadę badając lwy w regionie Tsavo.
(te same nazwisko z ppłk, który zastrzelił lwy to przypadek).
Podczas wypraw Patterson chciał lepiej zrozumieć lwy z Tsavo. Ich dumy, liczące do 10 samic i tylko 1 samca, są mniejsze niż dumy lwów Serengeti. Te mają do 20 samic i 2 lub więcej samców. W Tsavo samce lwów nie dzielą władzy z innymi samcami.
Samce Tsavo wyglądają inaczej. Najbardziej energiczne samce Serengeti mają duże ciemne grzywy, a samce w Tsavo mają krótkie, cienkie grzywy lub wcale.
W gablocie widzicie bezgrzywe lwy osnute złą sławą…
Chodzi o wodę… Tsavo jest gorętsze i bardziej suche niż Serengeti, a samiec z gęstą grzywą zmarnowałby swoją dzienną porcję wody, dysząc pod krzakiem i tracąc czas, który mógłby spożytkować na patrolowanie swojego terytorium, polowanie lub znajdowanie partnerów.
Jeden z punktów widzenia przedstawił
SAMUEL KASIKI zastępca dyrektora ds. badań i monitorowania różnorodności biologicznej w Kenya Wildlife Service.
Kasiki twierdzi, że przez wieki arabskie karawany niewolników przejeżdżały przez Tsavo w drodze do Mombasy” Śmiertelność ludzi była wysoka w efekcie śpiączki wywołanej muchą tse-tse. Ciała niewolników, którzy umarli lub umierali, pozostawiano tam, gdzie je upuszczono. Lwy mogły więc zasmakować w ludzkim mięsie, jedząc zwłoki”.
TOM GNOSKE i JUlIAN KERBIS z Field Museum w Chicago kwestionowali, czy lwy zjadły tyle osób, ile początkowo podawano.
Ilość szacowano na 135. W 2008 roku zespół naukowców, w tym Bruce Patterson z Field (patrz wyżej), pomógł odkryć, ile rzeczywiście osób zjadły. Naukowcy zbadali szkielety i sierść lwów – w szczególności ich poziom kolagenu kostnego i keratyny we włosach. Aby uzyskać dokładniejszy obraz tego, co lwy jadły w miesiącach poprzedzających ich śmierć. Badania te ujawniły, że lwy zjadły mniej niż 35 ludzi, czyli o około 100 mniej niż pierwotne szacunki pułkownika Pattersona.
Ponownie BRUCE PATTERSON i LARISA DeSANTIS z Vanderbilt University. Badając czaszki lwów, odkryli, że ślady zużycia na ich zębach przypominają lwy z ogrodów zoologicznych, które jedzą miękkie pokarmy i nie łamią kości. Poprzednie zdjęcia rentgenowskie szczątków lwów wykazały, że cierpiały na poważne problemy z zębami, w tym ropień na czubku korzenia u jednego z nich.
Badacze uznali, że lwy z Tsavo – a także lew Mfuwe(podobna historia z Ugandy), przestawiły się na ludzi z powodów praktycznych. Łatwiej było ich złapać i przeżuć.
Badania trwają do dziś. Po ponownym odkryciu jaskini uznanej za „legowisko ludożerców” w 1997 roku, Gnoske i Kerbis kontynuują odkrywanie tajemnic lwów z Tsavo. W tym badanie sierści różnych ofiar, które zjadły lwy.
CHAO TAYIANA jest kenijską historyczką i specjalistką ds. dziedzictwa cyfrowego. Jako dziecko słyszała mnóstwo historii o lwach ludojadach atakujących pracowników kolei w 1898r. Stworzyła projekt zatytułowany: Safe the Railway
Projektem chciała przywrócić do życia opowieści ludzi, budowniczych, pracowników kolei, a także mieszkańców okolicznych wiosek.
Kolej zbudowana została przez Brytyjczyków w celu przejęcia kontroli nad źródłem Nilu, Jeziorem Wiktorii w Ugandzie. Miała szersze implikacje dla stosunków handlowych Wielkiej Brytanii z Europą i resztą świata. Główne narracje na ten temat zostały opowiedziane z zachodniej perspektywy.
Pożerające ludzi wielkie koty dodały dramatyzmu romantycznemu spojrzeniu na koleje. Były niejako odzwierciedleniem sposobu na eksplorowanie przez Europejczyków „głębokich i mrocznych rejonów Afryki”… Lub symbolem wielkich brytyjskich planów rozwoju „dzikiego” kontynentu afrykańskiego. Zdjęcie Pattersona pozującego z jednym z martwych lwów stało się wręcz synonimem białego podboju.
Chao Tayiana podczas jednej ze swoich regularnych wizyt w archiwach narodowych w Nairobi, zauważyła wśród standardowych raportów niezwykłe odniesienie. Sugerowało, że wśród niektórych społeczności istniało przekonanie, że lwy z Tsavo były duchami zmarłych wodzów, którzy sprzeciwiali się budowie kolei.
Zaintrygowana ową interpretacją wydarzeń, Tayiana chciała dowiedzieć się, co kolej oznaczała dla innych Kenijczyków, którzy mieszkali w pobliżu stacji lub na nich pracowali. Postanowiła to zbadać.
W ciągu następnych czterech lat odwiedziła ponad 55 stacji w całym kraju. Robiła zdjęcia i rozmawiała z ludźmi w ramach projektu, który później nazwała „Save the Railway”.
Po drodze dowiedziała się na przykład, że wiele linii kolejowych zaczynało się lub kończyło na obszarach zamieszkałych przez białych osadników. Wskazywało to, że nie Afrykanie byli jej docelowym rynkiem.
Niektórzy ludzie, których spotkała, dobrze wspominali kolej, opisując, jak korzystali z niej aby dostać się do szkoły czy pracy. Niektórzy pamiętali również, jak inwestycja zraziła mieszkające na tym terenie lokalne społeczności. Tayiana udokumentowała zebrane informacje i zdjęcia na stronie „Save the Railway”, która jest obecnie jednym z najbardziej szczegółowych i łatwo dostępnych archiwów o starych stacjach.
Projekt był kluczowym momentem dla Tayiany, dając jej odczucie funkcjonowania historii „jako żywej”. Coś czego nauczyła się w młodym wieku dzięki opowieściom dziadków oraz starym książkom, zdjęciom, czasopismom i ozdobom, którymi się dzielili – i zmianę sposobu jej postrzegała swoją rolą historyka.
